Для мяне эпідэмія адчуваецца перш за ўсё эканамічна. Турызму зусім няма. У нас было ў планах пад 50 экскурсій, дзіцячы летнік. Але мы ўсё адмянілі. Не хочацца браць на сябе адказнасць і рызыкаваць. Падушка бяспекі ёсць. Месяцы два працягнем, а там пабачым. Вось, трактар напагатове. Цяпліца ёсць. Чакаем цяпла, будзем, як звычайна, штосьці саджаць, сеяць. Рыбу будзем лавіць — рэчка пад бокам.

А так — пакуль усе здаровыя. Маме, слава богу, хоць даказаў, што ўсё сур'ёзна. Цяпер яна слухаецца. А спачатку крыўдавала, што ўнучак да яе не пускаем. Малодшая дачка ў школу не ходзіць. А вось старога [суседа Станіслава Браніслававіча, — рэд.] ніяк не магу прывучыць хоць пальчаткі апранаць, калі ў краму ходзіць. Добра, што хоць рукі з мылам стаў мыць. Я кажу яму: "Давай я табе ўсё куплю". А ён: "Я не дзіця, маю грошы, сам куплю". Я кажу: "Вось, я чхаю, мала што ў мяне". Дык ён стаў у машыне на задняе сядзенне сядаць. Ну, метра паўтара дыстанцыя ёсць.

А ўвогуле, няма ў нас агульнай палітыкі на гэты конт.

Для нас абсалютна нічога не змянілася. Я нават і не заўважыла нічога. Проста нешта вітае ў паветры. Мы нават вяселле днямі адгулялі, было шмат гасцей — і з Мінску, і з іншых гарадоў.

Да іх саміх сваякі з Мінска прыязджаюць. Я думаю, калі не баішся, то ўсё мінуе. Чым больш баішся, тым больш хварэеш. Але назіраць за гэтым цікава.

А так мае будні не адрозніваюцца ад ранейшых. Пасля вяселля прыбірала, рукадзельнічала. Цяпер і ўвогуле нейкія тусовачныя дні пайшлі. Сёння, вось, талака была, сумесны абед, госці.

У планах ёсць пашырэнне агароду, бо, і праўда, фіг ведае, што адбываецца. Сёлета майго агарода і так было крытычна мала. Морква, вось, сёння скончылася — апошні кілаграм. А цяпер наша сям'я яшчэ і вырасла, а вялікай сям'і трэба шмат ежы. Больш карняплодаў, якія добра захоўваювацца, пасаджу: пастэрнак, пятрушку. Закатак будзе больш адпаведна. Нам на вяселле падарылі кучу саджанцаў — так што і сад пашырым.

Раней я прынамсі два разы на тыдзень ездзіў у Мінск па справах і жонку з дачкой з сабой браў, бо ім сумна дома адным. А тут ужо два тыдні нікуды не ездзілі. У госці сталі радзей хадзіць, а прадукты замаўляем з дастаўкай. У вёсцы не заўважна, што нешта змянілася. Тут увогуле людзі па вуліцах не ходзяць. Адзіны чалавек у масцы, якога я бачыў, быў кур'ер дастаўкі. І тое — маска ў яго вісела на шыі.

Вось мы і паехалі ў сельсавет і ўзялі сабе чатыры дадатковыя соткі зямлі. Хай будзе. Пачакаем да траўня, калі пабачым, што сапраўды трындзец, будзем штосьці саджаць.

Вельмі своечасова нам падключылі цэнтральную электрычнасць. Да гэтага жылі ад сонечнай станцыі, але пад канец зламаўся інвертар. Цяпер у нас, вядома, шмат чаго змянілася ў лепшы бок. Гэта як спачатку жыць у ХІХ стагоддзі пры лучыне, а пасля адразу трапіць у ХХІ. З'явілася пасудамыйка, пралкай сталі карыстацца на рэжыме з высокай тэмпературай, Воля ўпершыню адпрасавала фіранкі. Але паглядзелі мы неяк серыял "Эпідэмія" і вырашылі: хай пакуль нашая станцыя пастаіць. Паглядзім, што будзе выгадней: прадаваць яе, ці рамантаваць. Усё адно зброі ў нас няма, а пра нашую станцыю ўсе ведаюць (смяецца).

У нашай вёсцы нічога не змянілася. Тут зусім не адчуваецца, што ў свеце пандэмія. Калі не чытаць навіны, то ўвогуле ўсё спакойна. У краме і ў аўталаўцы прадавачкі без масак і без пальчатак, дачнікаў пакуль няма, але кажуць, што павінны хутка прыехаць. Мы з мужам на самаізаляцыі ўжо чацвёрты год, займаемся сваімі справамі.

Спачатку я не разумела, чаму цяпер так шмат сталі размаўляць пра самазанятасць падчас карантыну. Але цяпер уцяміла, што мы тут у прывілеяваным становішчы — можам у агародзе пакапацца, у лес схадзіць, на раку.

Бачна, што запыт на загарадныя дамы вырас. Нам сталі пісаць сябры з гарадоў, пытацца, ці здаюцца ў нас хаты ў арэнду. Але ў нас тут вольных варыянтаў няма.

У мяне на хутары на дварэ ёсць спецыяльнае месца, дзе я сустракаюся са сваімі работнікамі, якія працуюць у маёй гаспадарцы. Там я паставіў спіртавы антысэптык для апрацоўкі рук. А так нічога не змянілася. Маскі мы не носім.

Хіба што туалетную паперу, соль і цукар у краме купляем. Так што ў нас усё выдатна.

Мы ўсёй сям'ёй будзем "зашывацца" на хутары.

Будзем разам перажываць ядзерную зіму ізаляванне ў карантыне і раздзяляць нагрузку па доглядзе за дзецьмі. Перавагу аддадзім сям'і з татам, які хоча папрацаваць рукамі, у ідэале — інжынеру. Трэба будзе аплочваць святло ў гасцявой хаце і прадукты на сябе.

У хаце ўжо ёсць (пакуль толькі ў адным пакоі) новыя вокны з абалдзенным відам на луг і рэчку, адтынкаваныя глінай сцены, адрамантаваная столь, драўляная падлога. Літаральна зараз нам туды правядуць электрычнасць. А ўсе бытавыя пытанні можна вырашаць у нашым прыватным доме з усімі выгодамі.

Займацца будзем у першую чаргу паляпшэннем вашых жыллёвых умоваў — пасцелім драўляную падлогу на сцяжку ў другім пакоі гасцявой хаты, зробім прыбудову са зруба, у якой будзе душ і туалет. Можа, запусцім лазню. Будзем гуляць па лесе, плаваць у возеры, паліць вогнішча кожны вечар, скакаць на батуце, атрымліваць асалоду ад жыцця. З мужчынамі ў нас будзе мужчынскі клуб — мы будзем будаваць і адпачываць па-мужчынску, жанчыны будуць па сваёй праграме гатаваць, мыла варыць, прыгажосць наводзіць. Дзеці таксама будуць адно аднаго забаўляць.

Я лягчэй да гэтага стаўлюся, чым іншыя. У паніку не ўпадаю. Але адчуваю страшны псіхалагічны ціск на людзей. Можа, і дарэмна я так легкадумна, усё ж такі мне ўжо нашмат больш чым 60 гадоў — уваходжу ў групу рызыкі. Толькі ўнучак хацела б пабачыць, каб іх да мяне прывезлі. Увогуле, у вёсцы ўсё спакойна, але ёсць людзі, якія апасаюцца. Некаторыя суседзі перасталі ў госці прыходзіць. Але пакуль усіх маіх знаёмых бог убярог.